Vandaag moeten we weer naar het Amc, ik word wakker maar voel me slecht en ben erg moe.
Last van de avond ervoor, ga maar douchen en Rick gaat met Joris naar benede.
Onder de douche ben ik nog steeds aan het piekeren, en voel me niet beter dan de avond ervoor.
Ik ga ook naar benede daar zit oma en gelijk gaat de knop om bij mij.

In de auto valt Joris in slaap en ik ook.
Als ik wakker word moeten we nog ongeveer een half uur rijden, het is erg mistig op de weg dus Rick kan niet echt goed doorrijden.
We zijn stil onderweg, er word niet gepraat.
Joris ligt nog heerlijk te slapen, de speen is uit zijn mond gevallen en hij heeft een pruil lipje.
Als ik zo naar hem kijk, begin ik te lachen "wat een heerlijk ventje" denk ik.
Maar ook schiet de gedachte voorbij, waarom ons kleine ventje dit allemaal moet doorstaan.

Op het Amc aangekomen moeten we eerst langs de dagpolie voor een formulier voor het bloedprikken, dit krijgen we snel en gaan direct door naar de prikpolie.
We trekken een nummer en gaan in het kindergedeelte zitten, joris vermaakt zich prima. Hij probeert de aandacht van een meisje te trekken door heel lief te lachen, helaas word deze lach niet beantwoord door haar.
We zijn aan de beurt en lopen de kamer binnen waar een vriendelijke vrouw zit, ik geef aan dat we het graag via een vingerprikje willen. Op de 1 of andere manier proberen ze het toch altijd even om je om te praten om het via zijn armpje te doen. Ik lach vriendelijke en zeg "nee vingerprikje" maak er niet meer woorden aan vuil.
Er komt een andere vrouw bij zitten en probeert Joris te vermaken, want hij huilt en is boos. Onder tussen vertelt ze aan ons een verhaal, het gaat bij mij ene oor in en andere oor uit. Hoor alleen het gehuil van Joris en wil hem uit die stoel trekken en er zelf gaan zitten. Laat mij het maar doen, niet dit kleine ventje die nergens zich nog bewust van is.

Als we klaar zijn hebben we nog ongeveer 3 kwatier voor we de afspraak hebben met de arts. We gaan een broodje eten, joris heeft ook honger. Hij eet zijn broodjes netjes op en is weer goed te pas.
Rick gaat even een sigaretje roken en ik ga hem zijn medicijnen door zijn sonde geven. Terwijl ik daar meebezig ben, zit er een oudere vrouw naast ons ons aan te kijken. Voel dat ik kwaad word en denk "ja kijk maar goed wat dit kleine ventje moet doorstaan"
Als rick terug komt moet ik alleen nog zijn medicijnen in zijn mondje doen, Joris weigert dit, heeft hij wel vaker dus ik pak zijn speen spuit het snel in zijn mond en dan gelijk de speen er in.
Joris begint te kokhalzen en ik weet al dat hij gaat overgeven, probeer hem af te leiden maar te laat daar komt het al, midden in de hal zit mijn ventje over te geven. Hij blijft erg hoesten en begin me nu zorgen te maken, dan zegt Rick dat zijn sonde eruit is en ik zie hem uit zijn mond hangen. Ben lichterlijk in paniek, want hij blijft kokhalzen. Ik zeg dat ik naar de polie loop en dat hij hier moet blijven bij de tas. .
Bij de polie kom ik met Joris die helemaal onder de overgeef zit aan, hij hoest en kokhalst nog steeds.
Ik vraag of iemand mij kan helpen, ik word aangekeken en er word vriendelijk gelachen. Ik vraag nog eens of iemand mij kan helpen nog steeds geen beweging te zien. Ik blijf staan, HALLO? Dan beginnen ze elkaar aan te kijken, ik zie dat er bij 1 beweging in komt en handschoenen aan doet.
Yes ik word geholpen, ze haalt de sonde eruit bij Joris en vraagt of hij nog een keer moet overgeven, "geen idee hij praat nog niet" denk ik maar antwoord vriendelijk met denk het niet.
Vraag of ik Joris ergens kan verschonen, ik moet naar een andere wachtkamer lopen.
Loop eerst langs Rick, die heeft alles schoon gemaakt. In de kamer verschonen we hem snel, Joris is boos en ik snap hem.

We melden ons bij de polie weer want het is al tijd voor de afspraak,
Joris vind deze wachtkamer helemaal super want er staat een boot waar hij in kan en is voor de rest ook helemaal ingedeeld als een zee.
Het duurt dit keer niet zo heel lang naar een kwartier zijn we aan de beurt. We zitten net, als er op de deur word geklopt 1 van de receptie. Ze zegt dat er veel mensen zitten te wachten, ik denk bij mezelf "hallo wij zijn nu aan de beurt laat ons met rust" Voel me opgejaagd, maar gelukkig zegt de arts wat ik denk. Wat is het toch een fijn mens!
Joris is erg boos en huilt veel als de arts hem wil nakijken, hij heeft er genoeg van en ik ook zo langzamerhand. Wil naar huis heb het wel weer gezien voor vandaag in het ziekenhuis. Ze zegt dat het goed gaat met Joris en dat hij zich ook niet lekker kan voelen omdat hij in aplesie is. Wij weten dat het daar niet alleen door komt, er is gewoon teveel gebeurd met dit ventje de laatste tijd.
Ze zegt dat we na de mri worden gebeld wat de verdere behandeling word van Joris, ze laat voor de derde keer chemo vallen en ik schrik. Derde keer een chemokuur? De vorige keer gaf ze ons een andere indruk, dat dit niet nodig was. Maar goed dit laten we ook weer op ons inwerken.
Er worden wat afspraken gemaakt en dan word er afscheid van elkaar genomen.

We lopen het ziekenhuis uit en ik denk bij mezelf dat ik niet tevrede ben over vandaag, heb niet even goed met de arts kunnen praten terwijl ik daar wel de behoefte aan had. Waarom ik mijn mond niet open heb getrokken weet ik niet, maar moet het hier maar mee doen.

We zijn blij dat we naar huis mogen en niet hoeven te blijven, het ziekenhuis is me vertrouwd maar beleef er ook de meest verschrikkelijk dingen.
Gewoon weer lekker naar ons huisje, eerst nog 2 uur terug rijden....

Ik voel me klote, zit de blog van kanjerguusje te lezen.
Zoveel herkenning in hun verhaal, alle herinneringen komen naar boven.
Wil huilen maar dat lukt niet, wil boos zijn lukt ook niet.
Geen zin om te praten, wil alleen zijn in mijn eigen wereldje.

Kan niet slapen er gaat veel door me heen, van het begin tot nu schiet in mijn gedachten voorbij.
Wat hebben we al veel meegemaakt, maar kan het gevoel nog niet toe laten doet teveel pijn.
Wil graag van het begin tot nu opschrijven wat we hebben meegemaakt maar krijg het niet voor elkaar.
Te moe, te veel verdriet, te veel boosheid, te veel onbegrip.

joris

Ik heb deze blog aangemaakt om je te vertellen over onze kanjer Joris, er is begin september een neuroblastoom bij hem ontdekt. Het is een ontzettend vrolijk en ondeugend ventje van 1 jaar oud.