Even wat kwijt

Zo zit je weer om 2 uur s'nacht achter de computer.
Even wat kwijt....

Vandaag een gezellige dag gehad met mijn kleine kanjer, na het eten tijd om in bad te gaan.
En dan valt me ineens de tumor op, wat is hij groot geworden! Of verbeeld ik me dit...
Rick ziet het ook en ik voel er aan, word er ineens helemaal niet goed van.
Boem daar is het besef weer, mijn zoon heeft kanker en ik voel zijn tumor!
Zeg tegen Rick dat ik even weg ga want ik kan het niet langer aanzien.

Ik begin te malen en denk aan de tijd dat het allemaal begon. Het moment dat we het te horen kregen dat joris een kwaadaardige tumor had, wat is de vaste grond toen onder me vandaan gezakt. Ik leef  nu op drijfzand, geen idee wanneer ik er door heen zak. Probeer me hoofd er boven te houden, maar soms is dat heel moeilijk.

En dan ga ik dingen lezen. Lees bijvoorbeeld over kaj een jongetje van ook 1 jaar, ook een neuroblastoom. Alleen stadium 4, zijn ouders hebben de hoop gevestigd op Amerika. En dan krijgen ze ineens het bericht dat Menzis het niet vergoedt, dat moet toch vreselijk zijn. Je gaat door het vuur voor je kind en je pakt alle kansen aan om je kind langer bij je te houden. En dan het laatste beetje hoop wat je heb word je onder de voeten vandaan geveegd. Vind het zo oneerlijk, deze ouders moeten al een vreselijke moeilijke strijd leveren.

Een andere vrouw twittert dat ze op de afdeling een nieuw gezin ziet dat overstuurd is en denkt "welkom in de wereld van de kinderkanker" Ze vecht zelf met haar dochtertje tegen leukemie.

Ik snap precies waar deze mensen in zitten en in wat voor wereld ze leven. Wou dat het niet zo was maar helaas ook mijn zoon zit in de wereld van de kinderkanker.

Ik wil zo graag dat het op houdt en dat ik wakker word uit deze nachtmerie, maar helaas ook voor ons gaat de strijd door. Wat ons allemaal nog te wachten staat weet niemand en dat we nog een lange weg moeten gaan is zeker. Maar laat het voor mijn lieve Joris een weg zijn dat veder gaat en niet dood loopt...