dinsdag 18 juni 2013

Controle mri

Vandaag was het weer zo ver een mri.

Joris word rond 5 uur wakker, en dat is voor vandaag heel fijn want hij mocht tot half 6 wat eten. Dus ik maak hem pap en half slapend drinkt hij dit op om daarna weer 2 uur verder te slapen.

De ochtend verloopt rustig en we kunnen op tijd vertrekken, maar we moeten eerst nog even de wonderzalf op de port-à-cart smeren. En dan weet Joris het, we hebben hem verteld dat we naar het Amc gaan maar nog niet dat ze gaan prikken. Mama nie prikken hè? word er aan mij gevraagd. Ja lieve schat vandaag moeten ze helaas heel even prikken is mijn antwoord. En dan volgen er hele dikke tranen bij een heel klein jongetje, en de vraag doe nie pijn. Wij zijn altijd eerlijk tegen Joris als iets pijn doet of niet, dus ik vertel hem dat het heel eventjes iets pijn doet als ze gaan prikken. En dan valt hij mij intens verdrietig in de armen, ik wil nie na Amc! En dan stromen ook bij mij de tranen, ik weet het lieve schat mama ook niet maar we moeten om je beter te maken.
Ik vraag aan hem of hij het een goed idee vind dat hij papa mag prikken, hij kijkt op en vind het een goed idee. We smeren eerst bij papa de zalf op de hand en ook een grote pleister, Joris vraagt elke keer aan papa of het zeer doet, papa zegt dat het geen zeer doet dus mogen we ook de zalf en de pleister bij Joris op doen. Joris pakt zijn spuitjes uit de speelgoedkist en begint papa op zijn hand te prikken, papa zegt auw maar zegt daarna dat het snel weer over is. Joris prikt papa nog een keer waarop papa weer auw zegt, Joris begint heel hard te lachen. Hij maakt er een spelletje van en wij spelen mee. Lachend stapt hij in de auto op naar het Amc, onze stoere bink!

Op het Amc gaat het snel voor we het weten zijn we al op de kamer waar de prik gaat gebeuren,  ook dit herkent Joris en de moed zakt hem in de schoenen. Maar we hebben een leuke zuster die dit goed oppakt met hem, ze begint te kletsen met Joris. Ze zegt tegen Joris dat ze nu even gaan prikken en
vraagt dan aan hem wat hij daarna gaat doen, naar Mac Donald antwoord Joris. Ze beginnen allemaal te lachen en Joris zelf ook. Hij gaat bij mij op schoot zitten en ik begin te zingen om hem af te leiden, het gaat goed tot de prik komt dan word word Joris boos en begint te huilen. Ik hou hem dicht tegen mij aan en zeg dat ik heel veel van hem hou, de arts  handelt snel en Joris valt snel in slaap. Geef hem nog een dikke kus, slaap lekker grote vriend!

En dan sta je buiten te wachten met een lege buggy, ik blijf dat niks vinden. Wil zo snel mogelijk weer naar binnen naar mijn kind. Als we zitten te wachten rijd er met spoed over de gang een bedje voorbij met daarin een blond jongetje, ik schrik en spring op. Rick vraagt wat ik doe en ik zegt dat is Joris, hij kijkt me heel verbaasd aan en zegt dat dat een ander jongetje is. Ik ga weer zitten maar heb ondertussen wel mijn hart in mijn keel zitten, ben me helemaal kapot geschrokken. Er ging alleen maar de gedachte door mij heen dat het niet goed was met Joris, sta echt op punt om compleet in paniek te raken. En dan komt de zuster vertellen dat Joris bijna klaar is en alles goed gaat. Op dat moment kan ik haar wel kussen, godzijdank.

We mogen naar de uitslaapkamer en daar ligt onze kanjer lekker te slapen, ga gelijk naar hem toe en geef hem een dikke kus. Ik merk op dat de naald nog in zijn port-à-cart zit en vraag waarom ze die er niet hebben uitgehaald. De verpleegkundige zegt dat hij dat nu gaat doen, ik vraag of die een beetje op wil schieten want ik wil niet dat hij wakker is als de naald er nog uit moet. Ik word raar aangekeken en ik zeg alleen ga je gang en lach vriendelijk. Na 10 minuten vind de verpleegkundige dat Joris lang genoeg heeft geslapen en voor we er erg in hebben maakt hij hem wakker met pijnprikkels dat betekent heel hard knijpen in zijn arm en voet. Joris vind dit niet leuk en word boos wakker, de verpleegkundig heeft duidelijk haast en vraagt of ik mijn kind op schoot wil nemen. Ik antwoord dat Joris altijd even de tijd nodig heeft en dat ik hem nog even laat liggen maar dat vind hij niet nodig en ik krijg mijn kind op mijn schoot gedumpt. Hij maakt het nog mooier, we worden ook verzocht om in de wachtkamer te gaan zitten want dan kan hij dit vast klaar maken voor de volgende. En met stomme verbazing zitten we met een half boos half slapend kind in de wachtkamer. Er word naar 10 minuten gekeken en er word gezegd dat Joris wel naar huis mag, ondertussen is Joris echt
helemaal over de rooie en ik geef hem geen ongelijk. Het is niet niks z'n narcose en hij word zonder pardon wakker gemaakt en krijgt niet eens de kans om bij te komen.

Eindelijk in de auto word Joris rustig en we rijden naar het strand, lekker genieten van het mooie weer. En genieten doet Joris, hij speelt de rest van de middag in het zand. En wij genieten van hem, onze kanjer!

We horen volgende week pas de uitslag want onze oncoloog moest de afspraak verzetten van aankomende vrijdag. Heb wel gevraagd of we dan eerder gebeld konden worden met de uitslag omdat we toch heel erg in spanning zitten. De assistente ging dit navragen maar we hebben nog steeds niks gehoord. Afwachten maar weer......








Geen opmerkingen:

Een reactie posten