De mri

Vandaag hebben we de mri gehad!
We hebben meedere mri's gehad maar dit voelt voor mij op dit moment als de mri.

Het is allemaal goed verlopen, we waren vrij snel aan de beurt en ook Joris onder narcose brengen verliep soepel.
Hij gaf zelfs geen kick toen ze zijn portacart werd aangeprikte, en toen de verpleegkundige klaar was zei hij zelfs daag tegen de portcart omdat die verdween onder zijn trui.
Waardoor een dikke kus volgende van de verpleegkundige met de woorden `wat is het een schatje`

Hij werd alleen heel erg boos wakker, maar dat gebeurt de laatste tijd vaker, hij is dan moe en heeft honger.
Er is dan niks mee te beginnen met hem dus dan maar met een schreeuwend kind naar de auto en hopen dat hij lekker in de auto gaat slapen. En gelukkig gebeurde dit vandaag, het was zelfs zo dat we extra om hebben gereden omdat Joris nog zo lekker sliep in de auto.

Maar wat heeft deze dag veel los gemaakt in mij, tijdens het wachten op de mri kwamen we een andere moeder tegen die we kennen van de opname van Joris. Haar dochter heeft een hersentumor en we raakte aan de praat. Haar dochter heeft nog een zware strijd te gaan net als Joris. De tante die bij haar was sprak bewondering uit hoe wij als ouders met de situatie omgaan, je moet wel we hebben niks te kiezen. We moeten doorgaan voor onze kinderen!

Ook moesten we toen Joris onder narcose was weer terug naar de afdeling omdat het de vorige keer niet goed is gegaan met de kralen van de kanjerketting voor Joris. Ik voel me hier zo niet thuis vind het echt verschrikkelijk om weer terug te zijn op deze afdeling, alle frustatie en herriningen komen dan terug.
Maar het was gelukkig zo gepiept, en nu kunnen we de kanjerketting van  Joris weer af maken.

 Eenmaal thuis en iedereen naar bed komen de emtoties pas echt los bij mij. Ik maak me grote zorgen om onze kleine vent. Dat is niet in woorden uit te drukken!

Ik ga dan lezen op internet en lees de meest verschrikkelijke verhalen, waar ik mijn hoop niet echt weet uit te halen.
Ik maak me zorgen , grote zorgen!Ik zit al een hele tijd in strijd met leven en dood voor onze zoon en dat vreet engergie.
En ik vind het  zo oneerlijk dat ik deze strijd moet leveren met mijn lieve zoon!

Er zit veel verdriet in mij en op dagen zoals vandaag komt dat eruit, als ik alleen ben!
Niet als iemand bij mij is, omdat ik me dan sterk wil houden maar onder tussen gebeurd er zoveel in mijn hoofd.
Ik moet sterk zijn voor mijn allerliefste zoon, omdat hij vecht voor zijn leven!
Maar wat vind ik het moeilijk dat hij dit gevecht nu al moet aangaan, ik word er zo verdrietig van!

Donderdag krijgen we de uitslag, ik ben zo bang om te horen wat de arts mij te vertellen heeft. Ik moet hoop houden, wat dat doet leven. Maar dat is soms heel moeilijk, en dat brengt veel emoties bij mij los.

Ik hoop en wil nog jaren lang van mijn zoon genieten, maar helaas heb ik daar geen zeggenschap op maar die rot kanker!!