Ik word wakker met mijn moeder naast me, die is blijven slapen. Voelt raar om als volwassene naast je moeder wakker te worden, maar ook fijn dat ze in deze momenten klaar staan voor ons. Ze gaat vroeg naar het ziekenhuis, ik heb het gevoel dat ik rustig aan wil doen. Even geen mensen om me heen, even niemand die aandacht of antwoorden wil. Ook tegelijkertijd tijd voel ik me schuldig tegenover Joris, omdat hij niks te kiezen heeft en ik wel op dit moment.
Joris is de nacht weer goed doorgekomen, hij is een paar keer wakker geweest maar de zuster heeft hem kunnen troosten. Dit is niks voor Joris want normaal laat hij zich door niemand troosten die niet bekend zijn voor hem. Ook deze ochtend verloopt weer voorspoedig, we raken er bijna aan gewend. Maar vandaag heb ik zo heel af en toe dat mij het gevoel bekruipt in welke situatie we zitten en wat ons te wachten staat. Als ik alleen in de lift sta of over de gang loop met Joris, op die momenten dat mijn gedachtes te heftig worden komt de muur weer en voel ik niks.
Ik leg Joris s'avonds in bed, hij lijkt niet moe en heeft behoefte aan zijn normale ritme thuis. Maar toch gaat hij tevreden liggen en we doen ons ritueel. Ik moet even op de gang wachten om de verpleging te vertellen dat ik weg ga, hoor ik ineens luid en duidelijk mama mama over de gang. Het is Joris, hij is overstuur en als ik binnenkom klamt hij zich vast aan mij. Na nog geen 5 minuten wijst hij naar de tv en zegt aan, oké nu moet ik volhouden en niet toegeven. Waar ik in het ziekenhuis veel moeite mee heb, omdat hij al zoveel door moet maken. Maar herinner me ook een moeder waarvan het kindje hetzelfde ziekte heeft als Joris tegen me zei, een kind heeft niet door dat je zo tegen hem doet omdat hij ziek is. Dus ik leg hem weer neer en doe wat ik normaal thuis ook doe, ik blijf nu wel in de gang wachten omdat ik zeker wil weten of Joris gaat slapen. Hij trekt zoals een normale dreumes ook zal doen alles uit de kast om maar niet te hoeven slapen. En heel raar maar dit voelt zo fijn, een normale dreumes. Na een uur ben ik het zat en spreek hem toe, hij moet nu echt slapen! Met dicht geknepen ogen gaat hij liggen, ik moet er erg om lachen maar laat dit niet merken. Na 10 minuten ga ik kijken en hij slaapt heerlijk.
Wij hebben door wat er aan de hand is met Joris, maar gelukkig gedraagt Joris zich als normale dreumes die onbezorgd in de wereld staat. Voelt goed dat hij zich er niet van bewust is maar wij zijn er juist dubbel zo bewust van wat er met hem aan de hand is. Onze kleine kanjer heeft een vreselijke ziekte die hij op deze jonge leeftijd moet verslaan, zonder dat hij het door heeft moet hij een gevecht aan die met heel veel moed en doorzettingsvermogen verslaan moet worden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten